ساعت 24

تیم ایران با کسب مقام هفتمی به کار خود در مسابقات جوانان دنیا پایان داد تا مشخص شود تیمی که دو سال قبل به عنوان تیم نوجوانان ایران قهرمان جهان شده بود چه شیبی را طی کرد تا در مسابقات جوانان به این عنوان برسد.

حقیقت این است که تیم ما که در مسابقات نوجوانان دنیا قهرمان شده بود، تیمی نوجوان نبود. اگرچه این تیم امسال هم جوان نبود اما در رده جوانان به این دلیل که کار علمی و قانونمند کشورهای صاحب سبک آرام آرام در حال شکل‌گیری است، تیم ما به مشکل برمی‌خورد. بازیکنانی که واقعاً نوجوان بودند کاملاً طبق برنامه کار کرده‌اند و در این مدت در اختیار کادر بوده‌اند و وقتی به رده جوانان رسیدند دیگر بازیکنانی تقریباً پخته با قابلیت فرم پذیری و تاکتیک پذیری بالا هستند و به همین دلیل در برابر تیم‌ ما می‌ایستند، با قدرت بازی می‌کنند و انتقام شکست‌های نوجوانان را می‌گیرند. ما در رده نوجوانان خیلی راحت برزیل را شکست دادیم اما در این مسابقات هیچ حرفی برای گفتن نداشتیم و 3 بر صفر بازی را واگذار کردیم.

در بازی اول با بلژیک به این دلیل که این تیم هنوز جو مسابقات جهانی را تجربه نکرده بود و کلاً در والیبال اروپا تیمی ناشناخته است، پیروز شدیم ولی در بازی دور دوم به این تیم باختیم و اگر در رده بزرگسالان هم با این تیم بازی کنیم نتیجه را واگذار خواهیم کرد. من در پایان مسابقه ایران و برزیل گفتم تیم امید ما به تیم جوانان برزیل باخت و به این حرفم ایمان دارم. بر خلاف ذهنیت برخی افراد هیچ مشکلی هم با فرد خاصی ندارم اما می‌خواهم بگویم والیبال با این شیوه به هیچ افتخاری نمی‌رسد. این درست که ما در مسابقات نوجوانان و جوانان دنیا به مقام و افتخار و قهرمانی می‌رسیم اما حقیقت والیبال ما در رده بزرگسالان عیان می‌شود واین خیلی زشت است که به این مقام‌ها افتخار می‌کنیم. آقای بهمنش روزی در رادیو گفت سکویی که قرص و محکم نباشد سکو نیست. من معتقدم روزی باید از این شیوه دست کشید.

 تیم جوانان ما در مسابقات هفتم شد. چه ایرادی داشت که جوانان واقعی ما در این مسابقات شانزدهم می‌شدند و در مقابل تجربه به دست می‌آوردند؟ تاکنون هیچ مسئولی از خود پرسیده چرا بازیکنان رده‌های پایه ما به محض خروج از رده جوانان نابود می‌شوند؟ محمد سلیمانی که 3 بار در مسابقات نوجوانان و 3 بار در مسابقات جوانان بازی کرد الان در کدام نقطه والیبال ماست؟ متأسفانه آنچه در این ورزش دیده نمی‌شود صداقت است. همه مدیران ورزشی ما قهرمانی و افتخار را دوست دارند و اگر غیر از این می‌گویند دروغ است. مردم هم این را خوب می‌دانند. چرا باید تقلب فوتبال ما با آزمایش X-RAY آن هم در آسیا مشخص شود و ما محروم و بی‌آبرو شویم؟ چرا این حساسیت‌ها در درون ورزش ما نیست؟ چرا باید آن اتفاق درباره ورزشکاران مرحوم جودو بیفتد. کسی پرسیده که چرا سازمان تربیت بدنی در برابر این همه تخلف سکوت می‌کند؟ در حالی که بیشتر بدنساز‌های دنیا تیم‌های نوجوانان و جوانان را از وزنه‌‌زدن‌های زیاد پرهیز می‌دهند، جوانان ما به دلیل آنکه بزرگتر از سن جوانان هستند تا زمان مسابقات به وزنه ‌زدن مشغولند و به همین دلیل چابکی خود را در مسابقات از دست داده بودند. آیا کسی در این مورد از فدراسیون والیبال سؤال می‌کند که چرا این بازیکنان برای مسابقات قهرمانی جهان انتخاب شده‌اند؟ آیا هیچ وقت منحنی سن بازیکنان مورد پرسش قرار گرفته؟ من در مسابقات مختلف با افرادی روبه‌رو می‌شوم که از شهرهای تیم‌های رده‌ پایه ما آمده‌اند و درباره سن واقعی این بازیکنان اطلاعاتی می‌دهند که واقعاً اسفبار است.

 آیا فدراسیون والیبال و سازمان تربیت بدنی این اطلاعات را ندارند و آیا اصلاً می‌خواهند داشته باشند؟ وقتی مردم که همه چیز را درباره بازیکنان می‌دانند، این وضعیت را می‌بینند، نسبت به تمام ورزش بدبین می‌شوند و این اتفاق تلخی است که افتاده. من معتقدم هرچه به این روند ادامه بدهیم و جای بازیکنان نوجوان و جوان را با بازیکنان بزرگتر پر کنیم، دین خود را به نسل‌های بعدی جامعه بیشتر کرده‌ایم. بالاخره یک روز باید در برابر این ماجرا ایستاد. اینکه چرا در رده نوجوانان در دنیا قهرمان جهان می‌شویم و در رده بزرگسالان در آسیا مشکل داریم حقیقتی است که دنیا آن را خوب می‌داند اما ما نمی‌خواهیم آن را باور کنیم. به جای این شیوه می‌توانیم ما هم کمی با مردم صادقانه برخورد کنیم و با شیوه‌های علمی و پایگاه‌های استعدادیابی و کار بر روی رده‌های پایه، راه درست رشد والیبال و دیگر رشته‌ها را هموار کنیم تا این گسل غیر قابل توجیه در میان رده‌های نوجوانان و جوانان با بزرگسالان دیده نشود.

منبع:khabaronline.ir